De Raad van State heeft uitspraak gedaan op het hoger beroep in een zaak, betreffende een opgelegde dwangsom, van een inwoner van Almkerk tegen het college van Burgemeester en wethouders van de gemeente Woudrichem. Het hoger beroep werd ongegrond verklaard, lees hier de volledige tekst van de uitspraak.

Het Planbureau voor de Leefomgeving (PBL) meldt een toename van huurders met een betaalrisico. In 2012 had 37 procent van deze groep moeite om de huur tijdig te betalen, is 2015 was dit percentage gestegen naar bijna 55 procent. In aantallen betekent dit dat inmiddels een half miljoen huurders moeite heeft om aan de verplichtingen te voldoen. Het betreft hierbij mensen die na het betalen van de huur onvoldoende inkomen overhouden voor noodzakelijke uitgaven om in het levensonderhoud te voorzien. De stijging van dit aantal is toe te schrijven aan de instroom van huishoudens met een relatief laag inkomen, door oplopende woonlasten en een achterblijvende inkomensontwikkeling. Belangenvereniging de Woonbond ziet zich door de cijfers van het planbureau gesteund om te pleiten voor een huurverlaging van 10 procent.

De Amerikaanse methode van armoedebestrijding (Mobillity Mentoring) is in Nederland geïntroduceerd door Nadja Jungmann (een van de sprekers tijdens de komende DCN-studiedag in oktober 2017). De gemeente Alphen aan de Rijn is de eerste gemeente die in de praktijk hiermee aan de slag gaat. Het wegnemen van stress bij mensen met schulden en een betere begeleiding, zijn daarbij belangrijke onderdelen. Verder bepaalt de deelnemer (schuldenaar) zelf de doelen die hij/zij wil behalen, de schuldhulpverlener (mentor) ondersteunt hem of haar daarbij. Daar waar deze methode aan de ene kant extra kosten met zich meebrengt, zou er bespaard kunnen worden op gezondheidszorg en uitkeringen. Of deze werkwijze ook deurwaarders buiten de deur weet te houden, zal de praktijk moeten uitwijzen. Amsterdam, Rotterdam, Den Haag, Enschede en Groningen volgen de ontwikkelingen op de voet en overwegen om ook deze om van armoedebestrijding ook binnen hun gemeente te introduceren. Lees hier verder.

Het gebruik van nieuwe technische en digitale mogelijkheden voor het verkrijgen van verhaalsmogelijkheden of het leggen van beslagen moeten worden benut. Om nu zoals in eerder gepubliceerd artikel met gebruik van een drone een raambeslag te kunnen leggen, gaat naar de mening van DCN nog steeds ruim te ver. Tenzij de veiligheid van de deurwaarder in het geding is, b.v. bij (zware) criminele omstandigheden. Een juiste omschrijving van de roerende goederen bij een “dronebelslag” is dan natuurlijk niet mogelijk, verder schaadt het een vorm van privacy aangezien derden een drone vanzelfsprekend ook kunnen waarnemen. Een beslag op een inboedel moet naar de mening van DCN bij voorkeur in de woning plaatsvinden, een raambeslag moet als allerlaatste mogelijkheid worden benut. Voor wat betreft een beslag op schepen zou een drone wellicht uitkomst kunnen bieden, maar daar blijft het dan ook bij. Onder normale omstandigheden blijft een direct contact tussen de deurwaarder en schuldenaar altijd beter, achtergrondgegevens en persoonlijke omstandigheden welke belangrijk kunnen zijn voor de juiste beoordeling en afhandeling van het dossier kunnen zo worden verkregen en beoordeeld.

In 2013 ontvingen veel Amsterdamse huishoudens onterecht duizenden euro’s in het kader van de woonkostenbijdrage. Nog steeds is een bedrag van ruim twee miljoen euro door de gemeente niet terug ontvangen, tijd voor scherpe acties zo stelt het raadslid Marianne Poot (VVD). Een groot deel van de mensen die abusievelijk een te veel aan woonkostenbijdrage ontvingen, komen kennelijk ook in aanmerking voor kwijtschelding van de gemeentelijke belastingen. Volgens het genoemde raadslid kan het verschuldigde bedrag bij die mensen worden teruggevorderd, door geen kwijtschelding meer te verlenen. Het is dan vervolgens wel de vraag, of de dan openstaande belastingschuld kan worden ingevorderd, een verschuiving van het probleem met extra administratieve kosten zonder een goed resultaat, ligt op de loer. Immers bij mensen die voor kwijtschelding in aanmerking komen is het inkomen laag en over het algemeen zijn er ook weinig mogelijkheden om de dan ontstane belastingschuld te verhalen. De kans dat de belastingaanslag vrijwillig wordt betaald is tevens gering, het onterecht ontvangen bedrag aan woonkostenbijdrage werd n.l. ook niet terug betaald.

Tot slot, het is zelfs twijfelachtig of het voorstel wettelijk haalbaar is, kwijtschelding wordt verleend na toetsing van het inkomen in combinatie met bepaalde vaste lasten. De onterecht ontvangen gelden kunnen hierin niet worden meegenomen, de kans dat deze nog tot het vermogen van de ontvanger behoren zal overigens ook minimaal zijn.

Een digitale procedure is ten opzichte van een gang naar de (kanton)rechter een stuk goedkoper. Verder is de eerste procedure sneller, makkelijker en geeft het een beter resultaat in de vorm van meer afbetaalde schulden. Een aantal zorgverzekeraars zoals Menzis, Zilveren Kruis DWS en CZ (laatst genoemde organisatie werkt mee aan de DCN studiedag 2017) gaan deze vorm van digitale arbitrage dan ook op grote schaal toepassen. Wel is in die zaken medewerking van beide partijen nodig, lukt dit niet dan wordt de gebruikelijke procedure gevolgd bij de (kanton)rechter.

De door de Nationale ombudsman in januari georganiseerde bijeenkomst over het respecteren van de beslagvrije voet bij een bankbeslag, heeft een positief resultaat opgeleverd, zo valt te lezen in een publicatie. Gerechtsdeurwaarders en zes grote overheidsinstanties gaan rekening houden met de beslagvrije voet en voorkomen daarmee dat het op banksaldo, hoofdzakelijk bestaande uit een zojuist bijgeschreven inkomen (salaris of uitkering) beslag wordt gelegd en de financiële problemen nog groter worden.

Staatssecretaris Klijnsma heeft de Tweede Kamer via een brief geïnformeerd over het breed moratorium. De datum van ingang is 01 april 2017. De belangrijkste aandachtspunten daarbij zijn:

– De schuldenaar moet zijn toegelaten tot gemeentelijke schuldhulpverlening;
– Alleen het College (of een door het College gemandateerde instelling) kan een moratorium aanvragen;
– Het moratorium is een ‘ultimum remedium’, wat betekent dat in het verzoek goed gemotiveerd moet worden dat het moratorium de enige manier is om een voor de schuldenaar stabiele financiële situatie te creëren, waarbij alle andere mogelijkheden om tot zo’n situatie te komen uitvoerig zijn onderzocht;
– De schuldenaar moet meewerken aan budgetbeheer. Als er sprake is van beschermingsbewind dan kan het budgetbeheer ook door de bewindvoerder uitgevoerd worden, maar hierover moeten schuldhulpverlener en beschermingsbewindvoerder afspraken maken die vastgelegd moeten worden in een plan van aanpak. Er kan niet worden afgezien van budgetbeheer;
– Er kan maar één keer in de tien jaar (!) gebruik worden gemaakt van het breed moratorium en er is geen hardheidsclausule opgenomen;
– Er is een aantal situaties waarin het College een verzoek om tussentijdse beëindiging bij de rechtbank moet indienen (artikel 6);

Zowel voor het verzoek om een breed moratorium in te stellen, als voor een verzoek om tussentijdse beëindiging van het moratorium is griffierecht verschuldigd (naar verwachting € 565 per verzoek). Deze kosten komen ten laste van de gemeente, en mogen niet verhaald worden op de boedel van de schuldenaar.

In 2016 is er in Amsterdam 9300 keer beslag gelegd op een uitkering, ten opzichte van 16.400 in 2014 is dat een flinke afname. In de afgelopen drie jaren is het aantal huisuitzettingen in verband met grote huurschulden met 33 procent gedaald. Meer Amsterdammers krijgen sneller goede hulp bij financiële problemen, een werkwijze welke nu zijn vruchten afwerpt.

Uit een publicatie van het Bureau Kredietregistratie (BKR) blijkt dat het aantal Nederlanders met een betalingsachterstand sinds juli 2016 is gedaald met 5 procent. In het Centraal Krediet Informatiesysteem van het BKR staan 10,3 miljoen Nederlanders geregistreerd, 93 procent daarvan heeft geen betaalachterstand, 7 procent wel. Opleving van de economie zou mede debet staan aan de verbeterde situatie.

Uit de Nationale Studieschuldmeter van studentenorganisatie ISO blijkt dat studenten en oud-studenten inmiddels voor 18 miljard euro schuld hebben aan de Nederlandse overheid. En die schuld neemt in een razend tempo verder toe.In vijf jaar tijd is de schuld van 12 miljard opgelopen naar een totaal van 17,6 miljard aan het einde van 2016.